Wiersze, które
zaglądają w głąb naszej duszy i jej największych lęków
(Stadium lęków ludzkiej duszy) -
O poezji Macieja
Dobrzańskiego , poety z Prudnika
Sztuka
pisania wierszy, to sztuka zaglądania w głąb ludzkiej duszy. W
wierszach Maćka można odczuć ciekawość i niesamowite pragnienie
empatii z ludźmi, których opisuje. W ogóle ludzie i relacje są
bardzo ważnym aspektem w jego twórczości. Mimo młodego wieku
poeta dostrzega jak bardzo świat jest przygnębiający, pusty i jak
Dobrzański próbuje go złamać. Niektóre wiersze „wchodzą” w
człowieka, ot i to, nieważne czy czyta się je w autobusie czy w
domu, podczas rozmyślania nad sensem życia.Chciałabym opisać
teraz szczegółowo każdy wiersz nad, którym warto zatrzymać się
na chwilę i rozważyć czy życie ma sens. Czy poezja ma sens?
Autor
jest młody, czuć w jego wierszach czym jest dla niego młodość.
Wiersz rozpoczynający tomik uderza za serce chociaż to pięć
wersów, które tworzą uderzający obraz historii. Autor mówi
wprost,że my jesteśmy tymi żołnierzami, jesteśmy ich odbiciem,
lusterkiem. Chciałabym zaznaczyć,że pisząc tę recenzję mam
dobry nastrój. Początek zapowiada,że czytając dostaniemy ciosy i
przyznam,że podoba się mi to. Kolejny wiersz dedykowany Agnieszce.
Autor wyraźnie tęskni za tą osobą. Nadajace wierszowi rytm
hasło:Wiem,że
gdzieś tu jesteś wprowadza
nas w nastrój poszukiwań i pytań: Gdzie jest i co się stało z
ową Agnieszką. I wtedy przychodzi zdanie: przecinkiem
dzielącym nas na frazy: niespokojnej śmierci i śmiercionośnego
spokoju. Autor
mówi nam,że oto nadeszła do owej prawdopodobnie śmierć ale
jaka?Byc może owa Agnieszka jest wytworem jego fantazji, jest na
pewno episthemią bohatera. Poszukuje jej w swoim sercu, w czasie
przeszłym , w kropli. Szuka wieczności nawet w kresie, pozostawia nas ze znakiem zapytania. W ciszy i w naszych tęsknotach. Mimo,że
nadal nie wiemy kim była Agnieszka zaczynamy widzieć więcej, jakby
tym wierszem otwierał nam na chwilę rąbek prawdy. Wiem,że
gdzieś tu jesteś- Może
gdzieś jest odpowiedź na nurtujące pytanie, autor szukał tej
odpowiedzi w Agnieszce.
* *
Autor pokazuje nam swoje fascynacje i odkrycia. Jedna
z fascynacji to fascynacja zespołem Coma. Wszak krótki i treściwy
tekst nawiązujący do utworu „Ekhart” przywołuje na myśl nasze
oczekiwania, smutki. Widać,ze Maciej kocha swoje miasto Prudnik.
Takie jakie jest.Kocha je lokalnym patriotyzmem i czuje dumę,że
pochodzi z tego miasta i osiedla. Obok poezji Maćka nie można
przejśc obojętnie. Jest to poezja, która niczym muzyka powoduje dreszcze. Podoba się mi bardzo wiersz dedykowany Bartkowi
(Sadlińskiemu), również poecie. Wybraliśmy się na
wybrańców Bogów-Ukazuje,że poezja jest wyborem własnym.
Różnie to z tą poezją bywa. Jednak autor nie nosi w sobie
znamienia poezji, traktuje ją bardzo krytycznie.Z dystansem i z
poczuciem humoru. Jak daleko można zajść w pragnieniu sławy i
jak nietrafionych metod (poezja).W tym wierszu pokazuje więc
swój stosunek do poezji. I,że tak naprawdę są zwczajnym
chłopakami z nutą wrażliwości. W jego twórczości widzimy
nawiązanie do poezji Wojaczka: Który leży. Jest to
wiersz smutny, życiowy. Jego rytmikę wyznacza słowo: On umrze.
Nie wiemy kto ale wiemy,że wszyscy umrzemy. Kim jest więc ten
On? Tomik ten należy czytać w skupieniu, radzę go nawet na smutek
bo mimo wszelkiemu pesymizmowi
daje nadzieję na to,że warto żyć nawet kiedy jest
się poetą.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz